#42 Jennifer Warnes :: The Hunter (1992)

เคยมีการถามกันว่า อัลบั้มไหนที่มีสุ้มเสียงเป็นแบบในฝัน ถูกจริตคุณที่สุด? ผมจำไม่ได้แล้วว่าตอบอัลบั้มอะไรไปบ้าง แต่ที่แน่ๆคือต้องมีชุดนี้ TheHunter ของ Jennifer Warnes ยอดนักร้องหญิงที่มีอัลบั้มออกมาน้อยเหลือเกิน

มันไม่ใช่อัลบั้มที่มีเสียงแบบ audiophile จ๋า แต่ประนีประนอมฟังง่าย เบสนุ่มมาก ลึกมาก รายละเอียดยิบยุบ เสียงร้องโดดเด่น (ก็มันเป็นงานของนักร้อง) แต่ไม่เกินเลย มิกซ์ชิ้นดนตรีแยกแยะกำลังงาม หลายคนก็อาจจะเฉยๆกับเสียงแบบนี้ แต่ผมชอบมากกว่างาน audiophile จ๋าแบบเคร่งครัด ที่อาจจะฟังแล้วไม่สนุกนักกับเครื่องเสียงที่ไม่ค่อยถึง (ก็ของเรานี่แหละ ฮ่า)

แต่เรื่อง sound quality คงจะไม่มีประโยชน์อะไรถ้าเพลงไม่ได้เรื่อง เราคงไม่อยากมองภาพชัดๆของซากรถเก่าๆฉันใด การฟังเพลงเสียงดีแต่ดนตรีไร้คุณค่าก็เสียเวลาชีวิตฉันนั้น The Hunter ฟังง่ายกว่างานก่อนหน้านี้ของเจนนิเฟอร์ --Famous Blue Raincoat ที่นำเพลงของ Leonard Cohen มาตีความอย่างกล้าหาญและสนุกที่สุด แต่นี่เป็นป๊อบละเมียด, มีคลาสส์, หลากหลาย ฟังได้เนิ่นนาน มีตั้งแต่เพลงตีหัวเข้าบ้านที่ยากที่ใครจะไม่รักอย่าง Somewhere, Somebody เพลง cover อย่าง Pretending To Care และ Whole of The Moon แทร็คที่เป็นตำนานแห่งเสียงเบส (สมชื่อเพลง)--Way Down Deep ป๊อบแจ๊สแบบ Steely Dan (ก็ Donald Fagen แต่งให้) ใน Big Noise, New York จนไปถึง R&B เพราะๆที่ได้ SRV มาเล่นกีต้าร์ให้ใน True Emotion Jennifer Warnes ขับกล่อมเสียงเพลงสารพัดแนวนี้ได้อย่างคล่องแคล่วไม่เคอะเขิน จนเราคนฟังแทบจะไม่สังเกตว่าแต่ละเพลงในอัลบั้มนี้มันแตกต่างกันมากมาย

การร้องของ Jennifer ไม่ใช่การโชว์พาวแบบ Diva บางคน เธอปราณีตนักในการเอื้อนเอ่ยตัวโน้ต ถ้าเปรียบการร้องของเธอเป็นลายมือก็คงเป็นตัวอักษรเล็กๆ เรียงเป็นระเบียบเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน หารอยแก้ลบแทบไม่เจอ

เจนนิเฟอร์ วอร์นส์ ในบทนักล่าบนภาพปก เธอคงไม่จำเป็นต้องใช้ลูกธนูทั้งหมดที่มี เพราะเท่าที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ เหยื่ออย่างพวกเราก็คงนอนสิโรราบให้เธอแล้ว

tidal.com/album/4964740