#34 Arctic Monkeys :: Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (2006)

กวาดสายตาไปคร่าวๆ นี่น่าจะเป็นศิลปินที่ใหม่ที่สุดใน 100 อันดับของผม!

อัลบั้มนี้เพิ่งฉลองครบ 10 ปีไปเมือปีก่อนนี้เอง (และอีก 2 วันก็จะ 11 ปี)
จำได้ไม่ลืมเมื่อได้ฟังเด็กๆเชฟฟิลด์วงนี้ในอัลบั้มนี้เป็นครั้งแรก
รอบเดียว สมัครเป็นสาวกทันที จวบจนทุกวันนี้
พวกมันไปเอาพลังมาจากไหน (เพื่อนผมคงนึงสรุปว่าชุดนี้มัน "เซิ้งกันยับ")

บรรเลงด้วย punk attitude แต่พลังของ hard rock
แต่เนื้อหาออกไปทางสะท้อนสังคมวัยรุ่น (ของพวกเขาเอง) เหล้ายา ราตรี นารี ตำรวจ
แต่ละเพลงเต็มไปด้วยมหกรรมท่อนริฟฟ์วิ่งวุ่น และนักดนตรีแต่ละคนเหมือนวิ่งแข่งกันให้จบเพลงให้เร็วที่สุด การเรียบเรียงช่างบ้าบอคอแตก ฉีกขนบและฟอร์แมตใดๆด้วยความจงใจ ท่อนโซโล่ คอรัส false ending มากันแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ แต่ในความอลหม่านทั้งหลายทั้งปวงนั้น ทีมเวิร์คของเหล่าลิงช่างเป๊ะทุกป้าย แสดงให้เห็นถึงการซุ่มซ้อมกันมาอย่างหนักหน่วง
อา........
โคตรมันส์!
โดดเด่นที่สุดก็เสียงร้องของอเล็กซ์ และมือกลอง แม็ทท์ เฮลเดอร์ส นี่แหละ
(เป็นมือกลองร็อครุ่นใหม่ที่ผมชอบที่สุด) เจมส์ก็เล่นกีต้าร์ดีนะ อ้อ เสียดายมือเบสด้วย ตาอ้วนแอนดี้ นิโคลสัน เล่นดีมาก แต่ชุดเดียวก็บ๊ายบาย

นี่เป็นอัลบั้้มที่ขายได้"เร็ว"ที่สุดในอังกฤษ
สาเหตุหนึ่งคือแฟนๆรู้จักเพลงของพวกเขามาหลายปีแล้ว
จากเดโมที่วงแจกเองในการแสดง และส่งต่อเข้าอินเตอร์เน็ตทางมายสเปซ
ไม่น่าแปลกใจหรอกครับ เพลงสุดยอดระดับนี้
เป็นผมก็คงไปเข้าคิวรอซื้อวันแรกเหมือนกัน
(แต่ชุดนี้ไม่เกิดในอเมริกานะ หลายอย่างอาจไม่ถูกจริตอเมริกันชน)
จะมีผิดก็ชื่ออัลบั้มนี่แหละ
เพราะคำเล่าลืออะไรที่เกียวกับ Arctic Monkeys ที่เคยได้ยินมาก่อน
พวกเขาเจ๋งตามนั้นจริงๆ
อีกอย่างที่ไม่แปลกใจคือ
หลังจากนี้ พวกเขาไม่ได้ทำงานที่"แรง"แบบนี้อีกเลย แต่หันเหไปในแนวทางใหม่อื่นๆ
เหตุผล? ผมว่ามันสุดแล้วล่ะ

เพลงโปรด : A Certain Romance, When The Sun Goes Down, Mardy Bum

tidal.com/album/13456784