ผลงานของอดีต Beatles ที่ติดอันดับสูงสุดในลิสต์ของผม ขอโทษด้วยนะพอล แม้คุณจะเป็นเต่าทองตัวโปรดที่สุดของผมเสมอก็ตาม
หลังจากเลนนอนปล่อยของและปล่อยความรู้สึกลึกๆของตัวเองที่กดดันอยู่ข้างในออกไปหมดสิ้นในอัลบั้มแรก John Lennon / Plastic Ono Band คราวนี้ก็ถึงคราวต้องประนีประนอมกันบ้าง เขาให้สัมภาษณ์ในหลายๆครั้งว่า Imagine เป็นอัลบั้มที่มีการ"เคลือบน้ำตาล"เอาไว้พอสมควร
ร่มเงาของวงดนตรีวงเก่า มักจะเป็นปัญหาของนักดนตรีที่ออกมาทำงานเดี่ยวเสมอ เพราะเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกนำไปเปรียบเทียบกับงานเลิศๆที่เคยทำไว้ในอดีต และคงไม่มีสมาชิกวงไหนจะเจอปัญหานี้หนักหนาสาหัสเท่าอดีตสมาชิกวง The Beatles การที่จะทำเพลงให้มีชื่อเสียงและได้รับการยอมรับเท่าที่สี่เต่าทองเคยทำมานั้น ดูแล้วแทบจะเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้เอาเสียเลย
แต่จอห์น เลนนอน ก็ทำได้ และเป็นไปได้ว่าเพลง Imagine นั้นจะโด่งดังกว่าเพลงทั้งหมดของ Beatles และสร้างผลกระทบต่อสังคมมากมายยิ่งกว่า และความยิ่งใหญ่ของมัน คงไม่ได้มาจากท่วงทำนองเพียงอย่างเดียว มันเป็นเพียงแค่บัลลาดเปียโนเรียบๆที่มีความไพเราะอย่างสงบ แต่เนื้อหาของมันน่ะสิ ถ้าจะไม่เกินเลยเกินไป อยากจะบอกว่านี่คือเนื้อเพลงที่สำคัญที่สุดเท่าที่มนุษยชาติเคยมีการเขียนเพลงกันขึ้นมา เลนนอนไม่ได้ตั้งคำถาม หรือยกปรัชญาอะไรลึกซึ้ง เขาเพียงยื่นข้อเสนออะไรบางอย่างที่ดูจะง่ายๆแต่มันทำให้คนฟังคิดว่า...มันจะเป็นไปได้อย่างไร ซึ่งเขาก็ฉลาดพอที่จะดักคอไว้แล้วว่า มันอาจจะดูเพ้อฝัน แต่เขาคิดว่าเขาคงไม่ได้บ้าไปคนเดียว และสุดท้ายก็ชวนคุณมาร่วมฝันกับเขา ความยิ่งใหญ่ของแทร็คนี้ แทบจะทำให้เพลงอื่นๆในอัลบั้มหมดความหมายไป แต่คิดอีกที การจะประเมินความดีงามของอัลบั้มนี้ อาจต้องยกไทเทิลแทร็คเอาไปวางไว้ข้างนอกก่อน เราลองมาทำอย่างนั้นกันนะ
จอห์นยังทำงานกับฟิล สเป็กเตอร์ในการโปรดิวซ์อัลบั้มนี้ แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้ฟิลคุมสุ้มเสียงทั้งหมดจนกลายเป็น wall of sound จอห์นเรียกใช้ความสามารถของฟิลในสิ่งที่เขาต้องการเท่านั้น Imagine จึงยังคงเป็นจอห์น เลนนอน เต็มตัว มีเพียงการเรียบเรียงดนตรีและเครื่องสายงามๆเท่านั้นที่เป็นยี่ห้อของฟิล
เพลงที่จัดเป็น"น้ำตาล"เคลือบอัลบั้มนี้ มันก็เป็นน้ำตาลระดับประกวดมิสยูนิเวิร์ส ไม่เคยมีเพลงขอโทษคนรักเพลงไหนจะจริงใจและน่าสงสารเท่าที่จอห์นร้องใน Jealous Guy และ Oh My Love คือเพลงรักโลกสวยที่จอห์นยืนยันว่าความรักทำให้คนตาสว่างมากกว่าตาบอด พอลอาจจะได้ชื่อว่าทำเพลงบัลลาดได้เก่งกาจ แต่...เขาไม่เคยทำเพลงรักได้ฟังจริงใจเท่าเลนนอน ขอโทษอีกครั้งนะพอล
ช่วงนั้นจอห์นมีปัญหากับพอลมาก และเขาก็ถ่ายทอดออกมาในเนื้อเพลงที่กัดแหลกใน How Do You Sleep (แหล่งข่าวแจ้งว่าโยโกะอยู่เบื้องหลังในการเขียนเนื้อเพลงพวกนี้) ซึ่งน่าเสียดายดนตรีและทำนองของเพลงนี้จริงๆ เพราะมันยอดเยี่ยมที่สุดเพลงหนึ่งของจอห์นเลยทีเดียว กลับต้องเอามาทิ้งขว้างกับการเอามาเป็นเครื่องรองรับจิกทอกัดเพื่อนเก่า แต่ก็อะนะ...มันคือประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ต้องยอมรับว่าปากคอของจอห์นนี่มันก็แสบจริงๆ (ลองไปหาเนื้ออ่านกันเองนะครับ)
เพลงที่ไม่ใช่น้ำตาลแน่ๆ อาจจะถึงขั้นเป็นยาขมก็มี Gimme Some Truth (จอร์จ แฮริสัน มาสไลด์กีต้าร์ได้แหล่ม), I Don't Wanna Be a Soldier (ดนตรีทริปมาก), It's So Hard (เกือบจะเป็นบลูส์น่าเบื่อๆ จนกระทั่งเครื่องสายของฟิล สเป็กเตอร์เข้ามาช่วยกอบกู้)
How? เป็นบัลลาดเพราะๆที่วางตัวอยู่ถัดจากชั้นน้ำตาลเข้ามาเล็กน้อย จากชื่อเพลงก็คงเดาได้ว่าเป็นเพลงสไตล์การตั้งคำถามตลอดเพลง Crippled Inside เพลงเดียวที่ออกคันทรี่สนุกๆ แต่เนื้อหาไม่ได้สนุกไปด้วยเท่าไหร่ และเพลงสุดท้าย Oh Yoko ที่ออกจะหลั่นล้าน่าหมั่นไส้และเป็นส่วนตัวมากๆ ก็ปล่อยเค้าไป เค้ารักของเขา (เพลงนี้สู้ Dear Yoko ใน Double Fantasy ไม่ได้เลยในความเห็นผม)
สรุปว่าถ้าไม่มีเพลง Imagine อัลบั้มนี้ก็จัดว่าเป็นงานที่ดีชุดหนึ่งของจอห์น แต่คงไม่ถึงระดับคลาสสิก แต่ความจริงคือมันมีเพลง Imagine ในอัลบั้มนี้ และถ้านี่เป็นการสอบ หน่วยกิจของไทเทิลแทร็คนี้มันก็ถ่วงน้ำหนักมากมายจนทำให้มันติดอันดับสูง....กว่า Band On The Run ขอโทษเป็นครั้งสุดท้ายนะ แมคก้า
No comments:
Post a Comment