ในโลกคู่ขนานที่อะไรๆย้อนเวลากับโลกของเรา แฟนเพลง Radiohead จะพบว่า A Moon Shaped Pool เป็นอัลบั้ม debut ก่อนจะไล่เรียงมาที่ The King of Limbs, In Rainbows... จนกระทั่งมาถึง OK Computer อัลบั้มชุดที่เจ็ดของพวกเขา ต่อจาก Kid A มันคงจะเป็นงานที่สร้างกระแสโจษจันและถกเถียงกันมากมายทีเดียวในหมู่แฟนๆ "พวกเขาค้นพบวิธีการเล่นกีต้าร์เหมือนชาวบ้านแล้ว" "เสียงหลอนๆของเครืองอีเล็คโทรนิคส์ที่เรารักหายไปไหน เอามันกลับคืนมา" "พวกเขาแต่งเพลงไพเราะฟังง่ายแบบนี้ก็เป็นด้วยหรือนี่?"
แต่ในโลกนี้,ที่ขนานกับโลกดังกล่าวข้างบน นี่คืออัลบั้มชุดที่สามของยอดวงดนตรีจากออกซ์ฟอร์ด จะว่าไปมันก็ไม่ได้กระโดดไกลไปจาก The Bends อัลบั้มก่อนหน้านี้ มากไปกว่าที่ The Bends กระโดดจาก Pablo Honey โครงสร้างหลักของเพลงยังคงยึดหลักเดิมของ The Bends ที่เพิ่มเติมคือความไซคีดีลิกและโปรเกรสซีฟแบบ Pink Floyd (ยุค Dark Side และ Ummagumma) ,ความซับซ้อนในแบบฟิวชั่นของ Miles Davis ยุค Bitches Brew ,การเขียนเนื้อเพลงของ Thom Yorke ที่หลุดพ้นจากเรื่อง inner ส่วนตัวที่เป็นแก่นของพวก alter มาเป็นการมองโลกภายนอกในหลายๆมิติ รวมทั้งฝีมือการโปรดิวซ์อันเป็นเอกลักษณ์ของ Nigel Godrich แฟนเพลงรุ่นใหม่ที่ไม่คุ้นเคยกับดนตรีของ Pink Floyd หรือ Miles ยุคฟิวชั่น อาจจะต้องใช้เวลาพอสมควรกับการที่จะยอมรับ OK Computer แต่ถ้าตัดสินจากความสำเร็จของยอดขาย เวลาที่พอสมควรนั้นก็สั้นมาก เพราะมันประสบความสำเร็จแทบจะทันทีที่วางขาย
ถ้าจะเอาสั้นๆนี่คือ Progressive Alternative Rock!
และถ้าจะให้สรุปความเป็น OK Computer ในแทร็คเดียวก็ต้องเป็น Paranoid Android มหากาพย์แห่งยุค 90's ที่แสดงถึงฝีมือขั้นสูงสุดของพวกเขาทั้งในแง่การประพันธ์,การเรียบเรียง,ฝีมือในการเล่นดนตรี และ โปรดักชั่น
แต่คุณจะรีบไปไหน, มันไม่ใช่อัลบั้มที่คุณจะเลือกฟังแค่แทร็คสองแทร็คหรอก กลับไปเริ่มที่แทร็คแรก Airbag และล่องลอยไปกับฝีมือและจินตนาการของพวกเขาไปจนถึง The Tourist เถิดครับ นี่เป็นอัลบั้มที่ผมยืนยันได้ว่า ถ้าคุณอินไปกับมันแล้ว คุณจะฟังมันได้ครั้งแล้วครั้งเล่าชั่วชีวิต
แล้วคุณจะยินดีที่ได้อยู่ในโลกนี้ โดยที่ไม่ต้องรอให้พวกเขาออกชุดที่เจ็ดถึงจะได้ฟัง OK Computer ซึ่งจริงๆแล้ว ในโลกใบนั้นอาจจะใช้ชื่อว่า No More Computer.
No comments:
Post a Comment