#18 Guns N' Roses :: Appetite For Destruction (1987)

ก่อนอื่นขอสุขสันต์วันเกิดให้"บักโรส"ของเราหน่อย ที่อายุครบ ๕๕ ขวบในวันนี้พอดีกับที่ถึงคิวที่ผมจะต้องเขียนถึง Appetite... ซึ่งก็บังเอิญมีอายุครบ ๓๐ ปีในปีนี้ นั่นหมายความว่าตอนที่สุดหล่อเสียงมีดโกนอาบสนิมของเราออกอัลบั้มนี้เขากำลังอยู่ในวัยเบญจเพส (รอบแรก) พอดิบพอดี ไม่รู้ว่าฝรั่งจะถือไหมว่าเป็นอายุแห่งความโชคร้าย แต่ที่แน่ๆบักโรสกำลังห้าวสุดขีด รวมทั้งฝีมือของเพื่อนๆเดนตายของเขา--สแลช,อิซซี่,ดัฟฟ์ และสตีเฟน

ผมก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆในกรุ๊ปนี้ของเรา เวลาต้องเขียนถึงอัลบั้มที่โด่งดังและมีคนเลือกมาเยอะขนาดนี้ ก็เกิดอาการไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี จะเขียนถึงอะไรในสิ่งที่คนอื่นๆ (ในโลก)ไม่ได้พูดถึงกันไปหมดแล้ว

งั้นเริ่มด้วยการถามลูกดีกว่า ลูกชาย ๒ คนของผมหลงรักและชาบู Appetite... ทั้งคู่ มันเป็นหนึ่งในซีดีที่หมุนติ้วอยู่ในเครื่องเสียงรถยนต์บ่อยครั้งที่สุด คำถามของผมคือ ทำไมถึงชอบมัน?

คำตอบของเจ้าคนโต "....แต่ละเพลงไม่เหมือนกันเลย และมันก็มันส์ทุกเพลง อ้อ คุณภาพของเพลงไม่มีตกด้วย ตลอดทั้งชุด" สั้นๆแค่นั้น

ส่วนเจ้าคนเล็กตอบได้แอบสแตรคเข้าไปอีก "พ่อเคยเห็นอัลบั้มไหนเป็นแบบนี้ไหมล่ะ นี่คืออัลบั้มที่ไม่เหมือนอัลบั้มไหนในโลก" คำตอบของพ่อ: ไม่เคยเห็นไม่เคยฟังจริงๆ มัน unique มากๆ

จะจบตรงนี้เลยก็จะสั้นไปไหม เพื่อไม่เป็นการเอาเปรียบท่านผู้อ่านเกินไป ผมเลยถามตัวเองด้วยคำถามเดียวกับที่ถามลูกๆ ทำไมถึงชอบมัน?

ในวันเวลาที่วงเมตัลจะเน้นความเฮฮาไร้สาระและเพลงบัลลาดอ้อนสาว GNR ผุดแผกแยกขึ้นมา พวกเขาสกปรก กราดเกรี้ยว และดูมันจริงจังกับทุกอย่างที่มันแสดงออก ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเพลงหรือดนตรี ถ้าไม่นับ Sweet Child O' Mine เพลงโคตรดังของชุด และครึ่งหลังของ Rocket Queen มันแทบจะไม่มีอะไรอ่อนหวานอ้อนหญิงเลยใน Appetite... ทุกเพลง หื่น ห่าม ไร้คุณธรรม แต่มันจริงใจและสนุกสุดๆ นี่มันเพลงเฮฟวี่นะ อย่าลืมสิ

....เสียงร้องของแอ็กเซิล โรส คือสิ่งมหํศจรรย์อย่างที่คงไม่ต้องบรรยายอะไรกันมาก มันเป็นนักร้องที่ดูจะตื่นเต้นตลอดเวลาไม่ว่าจะร้องเพลงอะไร (และบักโรสในวัยนั้นแม่มหล่อวายร้ายนัก--ก็อย่างที่ไม่ต้องบรรยายอะไรกันมากอีกล่ะ)

....สแลชกับอิซซี่ ภาพลักษณ์ของมันสองคนอาจจะดูเหมือนชีวิตจริงที่ออกมาจากการ์ตูน แต่ลองฟังสิ! ลองฟังการเล่นกีต้าร์คู่ของมันสองคน การรับ การส่ง การหยอด หักมุม ส่งเสริม มันคงมีนักกีต้าร์คู่อื่นๆของวงอื่นๆที่ทำได้ดีกว่าหรือเท่าพวกมัน แต่ในปี 1987 ผมไม่เคยฟังโว้ย!

.....ดัฟ--ด้วยความเคารพ ผมไม่มีอะไรจะชมมัน นอกจากดีใจที่มันเอาชีวิตรอดมาได้ แล้วกลายมาเป็นไอ้มือเบสจอมฟิตในยุคนี้ไปได้ ทั้งๆที่ในยุคนั้นมันน่าจะเป็นศิลปินเฉียดตายอันดับต้นๆคนนึง

.....สตีเฟน แอดเลอร์ ว่ากันว่ามันเป็นมือกลองที่รักษาจังหวะได้เลวร้ายที่สุด และมีลูกส่ง (fill) ที่พิลึกกึกกือนอกตำราเป็นอาวุธหลัก แต่อิซซี่เคยบอกว่า นั่นแหละ ทำให้การตีของมันเข้ากับเพลงของเราดีชิบหาย....

อย่าบอกผมนะ ว่าคุณจัดวงนี้อยู่ในพวก 'hair band' โอเค มันอาจจะทำผมทำเผ้าและแต่งตัวกระเดียดไปทางนั้น แต่ GNR มัน real กว่าพวกนั้นเยอะ รวมทั้งฝีมือของพวกมันด้วย อย่าเทียบ ขอร้อง

ชีวิตนักศึกษาหอพัก ยากนักที่จะหาเวลาเป็นส่วนตัว โดยเฉพาะเวลาอยากอ่านหนังสือเงียบๆคนเดียวในห้องพักที่แน่นขนัด หลายครั้งผมจะจมตัวเองอยู่กับโลกของ Appetite ปล่อยให้เสียงเพลงจากเทปม้วนนั้นไหลเข้าหูเป็น soundtrack ประกอบการอ่านหนังสือ ตั้งแต่ Welcome to the Jungle ไปจนถึง Rocket Queen มันได้ผลเสมอ ในการที่จะพาผมหลุดโลกออกไป แต่ไม่รับประกันผลสอบที่ตามออกมาหรอกนะ

1987 ถึง 2017 มันยาวนานเกินไปมากกว่าที่ผมจะตื่นเต้นกับการที่จะได้ดูบักโรส,พ่อฟู และ ไอ้ดัฟ สดๆตัวเป็นๆ แต่ผมก็จะไปดูนะ มันเหมือนเป็นหน้าที่ ต้องไปขอบคุณพวกมันซะหน่อย

นี่ผมตอบไปหรือยังว่าทำไมถึงชอบอัลบั้มนี้?

https://tidal.com/album/3870138