ทศวรรษ 90's ในวัย ๕๔ ปี นักเทเนอร์แซ็กโซโฟนและคอมโพสเซอร์แจ๊ส โจ เฮนเดอร์สัน ได้รับการยอมรับพอสมควรว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่งในวงการ แต่ก็ยังจัดว่าเขาไม่ใช่คนดังระดับหัวแถวของแจ๊สยุคนั้น ยุครุ่งเรืองสุดๆของเขาคงต้องย้อนกลับไปในสมัยที่เขาออกอัลบั้มกับสังกัด Blue Note ในยุค 60's นู่น คงไม่มีใครคิดว่าการมาเซ็นสัญญากับ Verve Records ในปี 1991 นี้ จะนำมาซึ่งผลงานซีรีส์สุดท้ายของชีวิต ที่ทำให้โจประสบความสำเร็จสูงสุดในวิชาชีพในทุกๆมิติ
ทุกอย่างเริ่มต้นที่ debut album นี้ ทุกเพลงเป็นผลงานการประพันธ์ของ Billy Strayhorn มือขวาและหัวใจของ Duke Ellington โจได้ทีมสุดแกร่ง Christian McBride (เบส), Wynton Marsalis(ทรัมเป็ต), Stephen Scott (เปียโ, Gregory Hutchinson
อัลบั้มที่ถือเป็นการกลับมาสร้างชื่ออีกครั้งของนักเทเนอร์แซ็กวัย ๕๔ ปีคนนี้ โจ เฮ็นเดอร์สัน นำเพลงจากการแต่งของ Billy Strayhorn คอมโพสเซอร์คู่บารมีท่าน Duke Ellington มาตีความใหม่ ด้วยสไตล์การเป่าที่ลุ่มลึกและการอิมโพรไวส์ที่เต็มไปด้วยรายละเอียดเหนือชั้นกว่านักแซ็กโซโฟนทั่วไป แต่ปัจจัยหลักของความยิ่งใหญ่ของอัลบั้มนี้อยู่ที่ลีลาการประสมวง ที่เหมือนการแสดงและแบบฝึกหัดให้ชาวแจ๊สได้สดับในทุกรูปแบบ ตั้งแต่วงห้าคน (quintet) ใน "Johnny Come Lately" สี่คน (quartet) ใน "Blood Count" สามคน (trio) ใน "Rain Check" สองคน (duo) โดย โจจะดวลหนึ่งต่อหนึ่งกับริธึ่มเซ็กชั่นทุกคนๆคนละเพลง กับคริสเตียนใน "Isfahan" กับสตีเฟนใน "Lotus Blossom" และกับมือกลองเกรเกอรี่ใน "Take The A Train" และ มาจบด้วยการเดี่ยวแซ็กโซโฟนใน "Lush Life"
No comments:
Post a Comment