#71 Dire Straits :: Dire Straits (1978)

ผมฟังอัลบั้มชุดแรกของวงร็อค 4 ชิ้นจากลอนดอนวงนี้--Dire Straits ครั้งแรกในช่วงกลางทศวรรษ 80's การฟังแบบย้อนเวลาอย่างนั้นจึงไม่มีบริบทอะไรเกี่ยวกับเรื่องความแปลกแยกในแนวดนตรีของพวกเขากับ"เทรนด์"ในขณะนั้น แต่ความจริงก็คือในปี 1977 เป็นยุคของพังค์ร็อคและดิสโก้ แทบไม่มีที่ยืนใดๆให้มองเห็นสำหรับดนตรีบลูส์-คันทรี่ร็อค และเสียงร้องแนวสนทนา (บ่น) ของ มาร์ค นอฟเลอร์ และทางต้น สังกัด (Vertigo/Phonogram) ก็ดูเหมือนจะรีลีสมันออกมาแบบตามมีตามเกิด ไม่ได้มีการโปรโมตหรือความหวังว่ามันจะเป็นอัลบั้มขายดีอะไร

จะว่าไปก็น้อยครั้งนักที่ค่ายเพลงเหล่านี้จะคิดได้ว่ามันไม่จำเป็นต้องตามกระแสของตลาดตอนนั้นกันเสมอไป และก็เป็นผู้ฟังที่เป็นคนตัดสิน "Dire Straits" หลังจากออกขายเงียบๆในอังกฤษ มันกลับไปสร้างชื่อเสียงในฮอลแลนด์และเยอรมัน ก่อนที่ซิงเกิ้ล Sultans of Swing จะไปติดท็อป 5 ในสหรัฐอเมริกา นั่นแหละ,คนฟังในบ้านเกิดจึงเริ่มตื่นตัวกับมัน จวบจนทุกวันนี้ คงไม่มีใครกังขาว่าอัลบั้มนี้จะเข้ากับยุคสมัยหรือไม่ เพราะความจริงแล้วมันเข้าได้กับยุคสมัย--timeless

แต่ก็อย่างที่บอก--ผมไม่ได้ฟังตอนมันออกจริงๆ สิ่งที่ผมได้ยินจากเทปพีค็อกม้วนนั้น (มันถูกอัดรวมกับอัลบั้มชุดที่ ๒ Communique โดยชุดนี้จะอยู่ที่หน้าสองของเทป) คือบทเพลงที่สดใสไร้ความกดดัน โดดเด่นที่สุดคือเสียงกีต้าร์ที่คมกริบกรีดกรายเต็มไปด้วยลวดลายไม่เหมือนใครของมาร์ค นอฟเลอร์ ทุกเพลงมีความไพเราะประหลาดๆ มันเกือบจะไม่เพราะด้วยเสียงร้องแบบนั้น นี่เป็นม้วนเทปที่เปิดวนได้เป็นวันๆไม่มีจะหน่ายเบื่อแม้ผมจะไม่ได้มีเทปออโตรีเวิร์สในขณะนั้น

ในเวลาต่อมามาร์คและ Dire Straits อาจจะทำงานที่ยิ่งใหญ่,โด่งดังมากกว่านี้มากนัก แต่ไม่มีอัลบั้มไหนที่ผมจะประทับใจมากไปกว่างานเปิดตัวสวนกระแสโลกชุดนี้

เพลงโปรด : Sultans of Swing, Down To The Waterline, Water of Love, Lions, Wild West End


tidal.com/album/622353